Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij
Corecta
Zamknij



Co u nas?

Są jeszcze wolne miejsca! Kurs Babywork - Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe w pediatrii

Zapraszamy fizjoterapeutów na kurs Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe w pediatrii organizowany u nas w dniach 20-23. kwietnia 2023 r. Zmiana terminu kursu!

Akademia Twórczej Zabawy

Nasze zajęcia przeznaczone są dla dzieci od 5 do 9 lat i mają na celu wypracowanie i osiągnięcie poprzez zabawę umiejętności, które pozwolą dziecku sprostać obowiązkom szkolnym. Program zajęć dostosowany jest do każdej grupy wiekowej oraz wieku rozwojowego każdego dziecka.

Metody

NDT – Bobath,
SI – Integracja Sensoryczna,
PNF,
McKenzie,
Kinesiotaping,
Metoda Weroniki Sherborne,
Kinezjologia Edukacyjna,

 

 

Metoda NDT – Bobath 

NDT – Bobath to, poprzez swoją skuteczność, metoda coraz częściej stosowana przy pracy z wcześniakami, niemowlętami i dzieci starszymi z zespołami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju. Oparta jest na obserwacji prawidłowego i nieprawidłowego rozwoju dziecka oraz na neurofizjologicznych podstawach tego rozwoju. Usprawnianie polega na odtwarzaniu prawidłowego wzorca ruchu, tak aby wskazać właściwe etapy tworzenia się fizjologicznych sekwencji ruchowych poprzez wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych. Ważne jest wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych przez dziecko podczas terapii umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.

Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim, są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę. Doświadczony terapeuta potrafi odpowiednio przeszkolić rodziców i opiekunów, którzy rozumiejąc dokładnie problemy i trudności występujące u ich dziecka, będą mogli wykonywać ćwiczenia samodzielnie w warunkach domowych. Dzięki tej metodzie terapia nie burzy codziennego rytmu życia dziecka i rodziny. Ćwiczenia dla dziecka są przyjemne i stają się zabawą na równi angażującą ćwiczonego i terapeutę.

Dzięki metodzie i miłej atmosferze dzieci chętniej uczestniczą w terapii i lepiej znoszą konieczność ćwiczeń i ich powtarzalność.

do góry

 

 

Terapia SI

SI - Integracja sensoryczna to proces przetwarzania bodźców sensorycznych. W każdej chwili naszego istnienia (gdy się uczymy, bawimy, odpoczywamy) mózg otrzymuje niezliczone ilości informacji pochodzące ze wszystkich zmysłów (zmysłu węchu, smaku, wzroku, słuchu, dotyku, siły grawitacji oraz pozycji ciała). Mózg nieustannie organizuje te informacje (gromadzi, analizuje, przetwarza, segreguje, rozpoznaje, interpretuje i integruje ze sobą oraz ze wcześniejszymi doświadczeniami). Gdy informacje płyną prawidłowo mózg może ich używać do formowania percepcji – tworzenia odpowiedzi, tj. odpowiedniej do sytuacji reakcji na bodziec. Natomiast zaburzenia w integracji wpływają negatywnie na działanie tych funkcji.

Terapia polega na takim dobraniu ćwiczeń, aby dostarczyć dziecku (i jego układowi nerwowemu) określonej ilości prawidłowych bodźców tak, aby uzyskać prawidłową odpowiedź – nauczyć mózg właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne.

Stosuje się ją głównie u dzieci, które mają trudności w uczeniu się (trudności wynikające z dysleksji, dysgrafii, dysortografii), dzieci autystycznych, nadpobudliwych psychoruchowo, z mózgowym porażeniem dziecięcym, zespołem Downa.

NADMIERNA WRAŻLIWOŚĆ NA BOŹCE DOTYKOWE, WZROKOWE ORAZ RUCH – może się ona objawiać m.in. rozdrażnieniem w codziennych czynnościach takich jak kąpiel, mycie głowy, obcinanie paznokci, ubieranie się, unikanie określonych rodzajów ubrań, jedzenia, lękiem podczas zabaw ruchowych, zaburzeniami koncentracji a także agresją w stosunku do rówieśników.
ZBYT MAŁA WRAŻLIWOŚĆ NA STYMULACJĘ SENSORYCZNĄ – dzieci mogą poszukiwać bodźców sensorycznych poprzez np. celowe uderzanie ciałem o różne przedmioty, silne przytulanie się, pocieranie dłoni o różne powierzchnie, obwąchiwanie siebie i innych, kołysanie się, kręcenie, wzmożona aktywność ruchowa, słaba reakcja na ból.
WZMOŻONA  LUB OBNIZONA AKTYWNOŚĆ RUCHOWA
ZABURZENIA KONCENTRACJI UWAGI, IMPULSYWNOŚĆ
TRUDNOŚCI W UCZENIU SIĘ
TRUDNOŚCI Z KOORDYNACJĄ RUCHOWĄ
OBNIŻONE ZDOLNOŚCI GRAFOMOTORYCZNE
OPÓŹNIENIE ROZWOJU MOWY
OPÓŹNIONY ROZWÓJ RUCHOWY
OBNIŻONE POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

do góry

 

 

Metoda PNF

PNF - Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu), to metoda oparta na zjawisku plastyczności ośrodkowego układu nerwowego. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której pacjent potrzebuje. Koncepcja PNF zaleca wykorzystywanie do terapii silne i zdrowe części ciała, co umożliwia jak najpełniejsze wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie.

By w pełni wykorzystać zjawisko plastyczności układu nerwowego należy zaktywizować receptory narządu ruchu poprzez zastosowanie tzw. wzorców ruchu wykonywanych w odpowiedni sposób oraz poprzez odpowiednie techniki stymulacji, które ułatwiają, wzmacniają, pobudzają lub wymuszają wykonanie danej czynności. Umożliwia to wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań.

do góry

 

 

Metoda McKenziego

Metoda McKenziego – Powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Jest to metoda diagnozowania i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn oparta na znajomości wzorców objawów i analizy zachowania się objawów zebranych w wywiadzie i badaniu przedmiotowym.

W terapii metodą McKenziego posługujemy się szeroką gamą czynników czysto mechanicznych; od tych generowanych siłami samego pacjenta (indywidualnie dobrany program ćwiczeń zależnie od rodzaju zespołu bólowego oraz od etapu leczenia) do rozmaitych procedur czysto manualnych, a więc mobilizacji i wyjątkowo rzadko manipulacji, zawsze według zasady stopniowania. Nadrzędnym jednak celem metody jest ograniczenie liczby nawrotów bólu realizowane poprzez szczegółową edukację pacjenta oraz poprzez wyzwolenie w pacjencie akceptacji przejęcia odpowiedzialności za leczenie na niego samego.

do góry

 

 

Kinesiotaping

Kinesiotaping to wykorzystanie specjalnej taśmy (plastra - TAPE), której właściwości, zbliżone do właściwości ludzkiej skóry (elastyczny, przepuszczający powietrze, a do tego samoprzylepny), pozwalają na szerokie i bezpieczne zastosowanie w terapii – jako uzupełnienie leczenia. Określone sposoby/techniki klejenia (umieszczenia plastra) wpływają (oddziałują) w różny sposób na organizm: stymulują układ limfatyczny, poprawiają krążenie, regulują napięcie mięśniowe, działają przeciwbólowo, odciążająco, stabilizująco. Plastry TAPE wykorzystywane są w wielu schorzeniach ortopedycznych, neurologicznych, w terapii bólu, terapii pooperacyjnej (blizny), fizjoterapii, fizjoterapii sportowej, pediatrii i innych.

Działanie kinesiology tapingu:

  • normalizacja napięcia mięśniowego,
  • aktywacja odżywienia uszkodzonych mięśni,
  • aktywacja układu limfatycznego – redukcja krwiaków, zmniejszanie stanów zapalnych, usuwanie zastoin,
  • poprawa mikrokrążenia,
  • aktywacja endogennego systemu znieczulenia – uśmierzanie bólu,
  • aktywacja układu limfatycznego,
  • wspieranie funkcji stawów – podpora bierna, korekcja mechaniczna, korekcja ustawienia.

do góry

 

 

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta bazuje na wielozmysłowej stymulacji psychomotorycznej z wykorzystaniem ruchu, kontaktu fizycznego, piosenki, muzyki i wierszyków. Zajęcia pomagają dzieciom, w atmosferze bezpieczeństwa, przekroczyć własne lęki, ograniczenia, nieśmiałość. Uczą asertywności. Dają możliwość uświadomienia sobie własnych potrzeb i odpowiadania na potrzeby innych. Wspólne ćwiczenia z dzieckiem dają rodzicowi (opiekunowi) szansę bliższego poznania dziecka, umocnienia więzi z nim oraz doświadczania przyjemności bycia razem. Znakomicie spełniają swoją rolę w odniesieniu do dzieci prezentujących prawidłowy rozwój, jak i dzieci wykazujących zakłócenia w rozwoju emocjonalno-społecznym (np. lękliwość, nieśmiałość, nadpobudliwość psychoruchową, unikanie kontaktów z innymi osobami, zachowania agresywne).

Zajęcia pomagają dziecku w:

  • poznaniu swojego ciała,
  • zorientowaniu w przestrzeni, 
  • nabraniu pewności siebie i wiary we własne możliwości,
  • nauczeniu aktywnego i twórczego życia,
  • zwiększeniu poczucia bezpieczeństwa,
  • nabyciu umiejętności współpracy i współdziałania z jedną osobą jak i z całą grupą,
  • doświadczeniu siły sprawczej, mocy i energii.

do góry

 

 

Kinezjologia Edukacyjna

Kinezjologia Edukacyjna, której twórcą jest dr Paul Dennison, jest metodą wspierania naturalnego rozwoju człowieka, bez względu na jego wiek, poprzez różne ćwiczenia ruchowe. Kinezjologia Edukacyjna wykorzystuje proste ćwiczenia fizyczne opracowane w taki sposób aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Gdy mózg jest w stanie równowagi, ożywają naturalne mechanizmy, przywracające harmonię funkcjonowania. Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu® są wstępem do Kinezjologi Edukacyjnej. Składają się one z ruchów, które wykonują dzieci w pierwszych latach życia niezbędnych dla rozwoju koordynacji oczu, uszu, rąk i całego ciała.

Współczesne warunki uczenia się powodują, że prawidłowy rozwój dzieci już 5-6 letnich zostaje zaburzony. We współczesnej szkole wymaga się od dziecka ogromnej pracy umysłowej, wysokiego poziomu wewnętrznej samokontroli, aby osiągnąć określone umiejętności szkolne przy minimalnym wykorzystaniu ruchu. Powoduje to frustracje, lęk i strach, czy poradzi ono sobie z nauką, blokuje radość ze zdobywania nowej wiedzy, hamuje rozwój, spontaniczność i twórcze myślenie.

W sytuacji stresu ciało napina się, powoduje to włączenie odruchów "ochronnych". W takiej sytuacji aktywizowane są przede wszystkim tylne partie mózgu, w których włączają się mechanizmy przetrwania. Blokowany jest przepływ informacji do przednich partii mózgu, w których mogą być one przetwarzane w przyczynowo-warunkujących obszarach mózgu. Stres, włączony "odruch ochronny", powoduje zawężenie pola uwagi, a więc w konsekwencji ograniczenie możliwości poznawczych. Wiele z tych zachowań automatycznie przenosimy w dorosłość. Gimnastyka Mózgu® jest jednym ze sposobów na obniżenie poziomu stresu w procesie uczenia się.

do góry

 

 

Kombinezon Dunag 02

Kombinezon Dunag 02 (dynamiczna orteza) - innowacyjna forma terapii dzieci z zaburzeniami centralnego układu nerwowego.

Terapia z zastosowaniem ortezy dynamicznej Dunag 02 (kombinezonu) jest skierowana do pacjentów z różnymi zaburzeniami ruchowymi, towarzyszącymi takim jednostkom chorobowym jak mózgowe porażenie dziecięce, przepukliny oponowo-rdzeniowe, uszkodzenie rdzenia kręgowego, choroby układu nerwowo-mięśniowego.

W skład ortezy wchodzą spodenki, kamizelka, podpory na stopach i kolanach oraz elastyczne naciągi (linki). Odpowiednie rozmieszczenie cięgien pozwala na naukę prawidłowych funkcji motorycznych, dając dziecku informację o diagonalnych kierunkach ruchu oraz dostarcza wrażenia czucia głębokiego. Dzięki terapii w kombinezonie możemy więc torować prawidłowe wzorce ruchowe.

Układ linek rozmieszczonych na tułowiu i kończynach dolnych wywiera działanie:

  • Korygujące - koryguje np. nieprawidłowe ustawienie stóp.
  • Stabilizujące - daje większą stabilizację centralną (tułowia), dzięki czemu możemy wpłynąć na poprawę funkcji w częściach dystalnych.
  • Wspomagające - np. poprawia wyprost w stawie kolanowym.
  • Utrudniające - utrudnia danej grupie mięśniowej wykonanie ruchu przez co zwiększa siłę mięśniową.
  • Dynamiczną ortezę możemy zastosować:
  • W czynnej pionizacji.
  • Siadzie.
  • Podczas nauki prawidłowego schematu chodu.

„Kosmiczny” kombinezon jest niezwykle efektywnym narzędziem, dlatego wymaga odpowiedniego zastosowania. Bardzo ważna jest więc szeroka wiedza fizjoterapeuty dotycząca innych koncepcji takich jak PNF, NDT-Bobath. Przed założeniem ortezy terapeuta musi dokonać analizy biomechanicznej i funkcjonalnej pacjenta (napięcia mięśniowego, wzorców ruchowych w jakich się porusza, istniejących deformacji i przykurczy).

Dzięki odpowiedniej ocenie stanu dziecka i dobraniu właściwego rozmieszczenia linek (cięgien) w kombinezonie możemy w znaczący sposób wpłynąć min. na poprawę schematu postawy i wzorców ruchowych, propriocepcję, a przez co poprawić funkcjonowanie pacjenta w życiu codziennym.

do góry



Metody

NDT – Bobath,
SI – Integracja Sensoryczna,
PNF,
McKenzie,
Kinesiotaping,
Metoda Weroniki Sherborne,
Kinezjologia Edukacyjna,

 

 

Metoda NDT – Bobath 

NDT – Bobath to, poprzez swoją skuteczność, metoda coraz częściej stosowana przy pracy z wcześniakami, niemowlętami i dzieci starszymi z zespołami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju. Oparta jest na obserwacji prawidłowego i nieprawidłowego rozwoju dziecka oraz na neurofizjologicznych podstawach tego rozwoju. Usprawnianie polega na odtwarzaniu prawidłowego wzorca ruchu, tak aby wskazać właściwe etapy tworzenia się fizjologicznych sekwencji ruchowych poprzez wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych. Ważne jest wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych przez dziecko podczas terapii umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.

Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim, są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę. Doświadczony terapeuta potrafi odpowiednio przeszkolić rodziców i opiekunów, którzy rozumiejąc dokładnie problemy i trudności występujące u ich dziecka, będą mogli wykonywać ćwiczenia samodzielnie w warunkach domowych. Dzięki tej metodzie terapia nie burzy codziennego rytmu życia dziecka i rodziny. Ćwiczenia dla dziecka są przyjemne i stają się zabawą na równi angażującą ćwiczonego i terapeutę.

Dzięki metodzie i miłej atmosferze dzieci chętniej uczestniczą w terapii i lepiej znoszą konieczność ćwiczeń i ich powtarzalność.

do góry

 

 

Terapia SI

SI - Integracja sensoryczna to proces przetwarzania bodźców sensorycznych. W każdej chwili naszego istnienia (gdy się uczymy, bawimy, odpoczywamy) mózg otrzymuje niezliczone ilości informacji pochodzące ze wszystkich zmysłów (zmysłu węchu, smaku, wzroku, słuchu, dotyku, siły grawitacji oraz pozycji ciała). Mózg nieustannie organizuje te informacje (gromadzi, analizuje, przetwarza, segreguje, rozpoznaje, interpretuje i integruje ze sobą oraz ze wcześniejszymi doświadczeniami). Gdy informacje płyną prawidłowo mózg może ich używać do formowania percepcji – tworzenia odpowiedzi, tj. odpowiedniej do sytuacji reakcji na bodziec. Natomiast zaburzenia w integracji wpływają negatywnie na działanie tych funkcji.

Terapia polega na takim dobraniu ćwiczeń, aby dostarczyć dziecku (i jego układowi nerwowemu) określonej ilości prawidłowych bodźców tak, aby uzyskać prawidłową odpowiedź – nauczyć mózg właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne.

Stosuje się ją głównie u dzieci, które mają trudności w uczeniu się (trudności wynikające z dysleksji, dysgrafii, dysortografii), dzieci autystycznych, nadpobudliwych psychoruchowo, z mózgowym porażeniem dziecięcym, zespołem Downa.

NADMIERNA WRAŻLIWOŚĆ NA BOŹCE DOTYKOWE, WZROKOWE ORAZ RUCH – może się ona objawiać m.in. rozdrażnieniem w codziennych czynnościach takich jak kąpiel, mycie głowy, obcinanie paznokci, ubieranie się, unikanie określonych rodzajów ubrań, jedzenia, lękiem podczas zabaw ruchowych, zaburzeniami koncentracji a także agresją w stosunku do rówieśników.
ZBYT MAŁA WRAŻLIWOŚĆ NA STYMULACJĘ SENSORYCZNĄ – dzieci mogą poszukiwać bodźców sensorycznych poprzez np. celowe uderzanie ciałem o różne przedmioty, silne przytulanie się, pocieranie dłoni o różne powierzchnie, obwąchiwanie siebie i innych, kołysanie się, kręcenie, wzmożona aktywność ruchowa, słaba reakcja na ból.
WZMOŻONA  LUB OBNIZONA AKTYWNOŚĆ RUCHOWA
ZABURZENIA KONCENTRACJI UWAGI, IMPULSYWNOŚĆ
TRUDNOŚCI W UCZENIU SIĘ
TRUDNOŚCI Z KOORDYNACJĄ RUCHOWĄ
OBNIŻONE ZDOLNOŚCI GRAFOMOTORYCZNE
OPÓŹNIENIE ROZWOJU MOWY
OPÓŹNIONY ROZWÓJ RUCHOWY
OBNIŻONE POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

do góry

 

 

Metoda PNF

PNF - Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu), to metoda oparta na zjawisku plastyczności ośrodkowego układu nerwowego. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której pacjent potrzebuje. Koncepcja PNF zaleca wykorzystywanie do terapii silne i zdrowe części ciała, co umożliwia jak najpełniejsze wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie.

By w pełni wykorzystać zjawisko plastyczności układu nerwowego należy zaktywizować receptory narządu ruchu poprzez zastosowanie tzw. wzorców ruchu wykonywanych w odpowiedni sposób oraz poprzez odpowiednie techniki stymulacji, które ułatwiają, wzmacniają, pobudzają lub wymuszają wykonanie danej czynności. Umożliwia to wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań.

do góry

 

 

Metoda McKenziego

Metoda McKenziego – Powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Jest to metoda diagnozowania i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn oparta na znajomości wzorców objawów i analizy zachowania się objawów zebranych w wywiadzie i badaniu przedmiotowym.

W terapii metodą McKenziego posługujemy się szeroką gamą czynników czysto mechanicznych; od tych generowanych siłami samego pacjenta (indywidualnie dobrany program ćwiczeń zależnie od rodzaju zespołu bólowego oraz od etapu leczenia) do rozmaitych procedur czysto manualnych, a więc mobilizacji i wyjątkowo rzadko manipulacji, zawsze według zasady stopniowania. Nadrzędnym jednak celem metody jest ograniczenie liczby nawrotów bólu realizowane poprzez szczegółową edukację pacjenta oraz poprzez wyzwolenie w pacjencie akceptacji przejęcia odpowiedzialności za leczenie na niego samego.

do góry

 

 

Kinesiotaping

Kinesiotaping to wykorzystanie specjalnej taśmy (plastra - TAPE), której właściwości, zbliżone do właściwości ludzkiej skóry (elastyczny, przepuszczający powietrze, a do tego samoprzylepny), pozwalają na szerokie i bezpieczne zastosowanie w terapii – jako uzupełnienie leczenia. Określone sposoby/techniki klejenia (umieszczenia plastra) wpływają (oddziałują) w różny sposób na organizm: stymulują układ limfatyczny, poprawiają krążenie, regulują napięcie mięśniowe, działają przeciwbólowo, odciążająco, stabilizująco. Plastry TAPE wykorzystywane są w wielu schorzeniach ortopedycznych, neurologicznych, w terapii bólu, terapii pooperacyjnej (blizny), fizjoterapii, fizjoterapii sportowej, pediatrii i innych.

Działanie kinesiology tapingu:

  • normalizacja napięcia mięśniowego,
  • aktywacja odżywienia uszkodzonych mięśni,
  • aktywacja układu limfatycznego – redukcja krwiaków, zmniejszanie stanów zapalnych, usuwanie zastoin,
  • poprawa mikrokrążenia,
  • aktywacja endogennego systemu znieczulenia – uśmierzanie bólu,
  • aktywacja układu limfatycznego,
  • wspieranie funkcji stawów – podpora bierna, korekcja mechaniczna, korekcja ustawienia.

do góry

 

 

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta bazuje na wielozmysłowej stymulacji psychomotorycznej z wykorzystaniem ruchu, kontaktu fizycznego, piosenki, muzyki i wierszyków. Zajęcia pomagają dzieciom, w atmosferze bezpieczeństwa, przekroczyć własne lęki, ograniczenia, nieśmiałość. Uczą asertywności. Dają możliwość uświadomienia sobie własnych potrzeb i odpowiadania na potrzeby innych. Wspólne ćwiczenia z dzieckiem dają rodzicowi (opiekunowi) szansę bliższego poznania dziecka, umocnienia więzi z nim oraz doświadczania przyjemności bycia razem. Znakomicie spełniają swoją rolę w odniesieniu do dzieci prezentujących prawidłowy rozwój, jak i dzieci wykazujących zakłócenia w rozwoju emocjonalno-społecznym (np. lękliwość, nieśmiałość, nadpobudliwość psychoruchową, unikanie kontaktów z innymi osobami, zachowania agresywne).

Zajęcia pomagają dziecku w:

  • poznaniu swojego ciała,
  • zorientowaniu w przestrzeni, 
  • nabraniu pewności siebie i wiary we własne możliwości,
  • nauczeniu aktywnego i twórczego życia,
  • zwiększeniu poczucia bezpieczeństwa,
  • nabyciu umiejętności współpracy i współdziałania z jedną osobą jak i z całą grupą,
  • doświadczeniu siły sprawczej, mocy i energii.

do góry

 

 

Kinezjologia Edukacyjna

Kinezjologia Edukacyjna, której twórcą jest dr Paul Dennison, jest metodą wspierania naturalnego rozwoju człowieka, bez względu na jego wiek, poprzez różne ćwiczenia ruchowe. Kinezjologia Edukacyjna wykorzystuje proste ćwiczenia fizyczne opracowane w taki sposób aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Gdy mózg jest w stanie równowagi, ożywają naturalne mechanizmy, przywracające harmonię funkcjonowania. Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu® są wstępem do Kinezjologi Edukacyjnej. Składają się one z ruchów, które wykonują dzieci w pierwszych latach życia niezbędnych dla rozwoju koordynacji oczu, uszu, rąk i całego ciała.

Współczesne warunki uczenia się powodują, że prawidłowy rozwój dzieci już 5-6 letnich zostaje zaburzony. We współczesnej szkole wymaga się od dziecka ogromnej pracy umysłowej, wysokiego poziomu wewnętrznej samokontroli, aby osiągnąć określone umiejętności szkolne przy minimalnym wykorzystaniu ruchu. Powoduje to frustracje, lęk i strach, czy poradzi ono sobie z nauką, blokuje radość ze zdobywania nowej wiedzy, hamuje rozwój, spontaniczność i twórcze myślenie.

W sytuacji stresu ciało napina się, powoduje to włączenie odruchów "ochronnych". W takiej sytuacji aktywizowane są przede wszystkim tylne partie mózgu, w których włączają się mechanizmy przetrwania. Blokowany jest przepływ informacji do przednich partii mózgu, w których mogą być one przetwarzane w przyczynowo-warunkujących obszarach mózgu. Stres, włączony "odruch ochronny", powoduje zawężenie pola uwagi, a więc w konsekwencji ograniczenie możliwości poznawczych. Wiele z tych zachowań automatycznie przenosimy w dorosłość. Gimnastyka Mózgu® jest jednym ze sposobów na obniżenie poziomu stresu w procesie uczenia się.

do góry

 

 

Kombinezon Dunag 02

Kombinezon Dunag 02 (dynamiczna orteza) - innowacyjna forma terapii dzieci z zaburzeniami centralnego układu nerwowego.

Terapia z zastosowaniem ortezy dynamicznej Dunag 02 (kombinezonu) jest skierowana do pacjentów z różnymi zaburzeniami ruchowymi, towarzyszącymi takim jednostkom chorobowym jak mózgowe porażenie dziecięce, przepukliny oponowo-rdzeniowe, uszkodzenie rdzenia kręgowego, choroby układu nerwowo-mięśniowego.

W skład ortezy wchodzą spodenki, kamizelka, podpory na stopach i kolanach oraz elastyczne naciągi (linki). Odpowiednie rozmieszczenie cięgien pozwala na naukę prawidłowych funkcji motorycznych, dając dziecku informację o diagonalnych kierunkach ruchu oraz dostarcza wrażenia czucia głębokiego. Dzięki terapii w kombinezonie możemy więc torować prawidłowe wzorce ruchowe.

Układ linek rozmieszczonych na tułowiu i kończynach dolnych wywiera działanie:

  • Korygujące - koryguje np. nieprawidłowe ustawienie stóp.
  • Stabilizujące - daje większą stabilizację centralną (tułowia), dzięki czemu możemy wpłynąć na poprawę funkcji w częściach dystalnych.
  • Wspomagające - np. poprawia wyprost w stawie kolanowym.
  • Utrudniające - utrudnia danej grupie mięśniowej wykonanie ruchu przez co zwiększa siłę mięśniową.
  • Dynamiczną ortezę możemy zastosować:
  • W czynnej pionizacji.
  • Siadzie.
  • Podczas nauki prawidłowego schematu chodu.

„Kosmiczny” kombinezon jest niezwykle efektywnym narzędziem, dlatego wymaga odpowiedniego zastosowania. Bardzo ważna jest więc szeroka wiedza fizjoterapeuty dotycząca innych koncepcji takich jak PNF, NDT-Bobath. Przed założeniem ortezy terapeuta musi dokonać analizy biomechanicznej i funkcjonalnej pacjenta (napięcia mięśniowego, wzorców ruchowych w jakich się porusza, istniejących deformacji i przykurczy).

Dzięki odpowiedniej ocenie stanu dziecka i dobraniu właściwego rozmieszczenia linek (cięgien) w kombinezonie możemy w znaczący sposób wpłynąć min. na poprawę schematu postawy i wzorców ruchowych, propriocepcję, a przez co poprawić funkcjonowanie pacjenta w życiu codziennym.

do góry

© 2017-2022 Corecta